روایت تاریخی

در احاديث معتبره نقل است امام صادق علیه‌السلام در جواب فردی که از حضرت سوال کرد  حضرت آدم در سرنديب محل طلوع آفتاب هبوط نمود و عموم معتقدند استخوانهايش در بيت اللَّه الحرام دفن شده پس چطور مى ‏فرمائيد در كوفه مى ‏باشد؟! فرمودند: خداوند متعال به حضرت نوح علیه‌السلام در حالى كه در كشتى بود وحى فرمود كه هفت بار طواف بيت خدا نمايد، آن جناب طبق آنچه به وى وحى شده بود طواف نمود سپس از كشتى بيرون آمد و تا زانوهايش در آب فرورفت، تابوتى كه در آن استخوانهاى حضرت آدم علیه‌السلام بود را از آب بيرون آورده و آن را به داخل كشتى حمل فرمود و بدنبال آن مطابق خواسته حق تعالى دور بيت طواف نمود و پس از آن وارد درب كوفه كه در وسط مسجد كوفه

هست گرديد در اين وقت بود كه حق تعالى به زمين فرمود: آبى كه در بر دارى فرو ببر، پس زمين آبش را از مسجد كوفه فرو برد همان طورى كه قبلا از همين مسجد ظاهر ساخته بود و به هر صورت گروهى كه با نوح در سفينه بودند متفرّق گشته سپس حضرت نوح تابوت را در غرى دفن كرد (غرى قطعه‏ اى از كوهى است كه موسى علیه‌السلام در آن با خدا تكلّم نمود و عيسى در آن تقديس گرديد و ابراهيم در آن به منصب خليلى نصب گرديد و حضرت محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم در آن حبيب خدا خوانده شد و همين كوه بود كه حق تعالى آن را مسكن انبياء قرار داد). امام صادق سپس فرمودند: به خدا قسم بعد از آباء طاهرين پيامبر اكرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم يعنى حضرت آدم علیه‌السلام و نوح علیه‌السلام احدى كريم‏تر از امير المؤمنين علیه‌السلام در آن سكونت اختيار نكرده.
سپس فرمودند: و بدين ترتيب هر گاه اراده زیارت نجف داشتی، پس استخوان‏هاى آدم و بدن نوح و جسم على بن ابى طالب علیه‌السلام را زيارت كن كه زائر آباء اوّل و گذشته (آدم و نوح عليهما السّلام) و حضرت محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم كه خاتم انبياء است و حضرت علىّ عليه السّلام كه سيد اوصياء خواهی بود و بايد توجه داشته باشى كه براى زائر آن حضرت درب‏هاى آسمان گشوده مى ‏شود پس از اين خير عظيم غافل مباش.

متن عربی روایت: قُلْتُ لَا يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ- فَعَرِّفْنِي ذَلِكَ قَالَ إِذَا أَرَدْتَ زِيَارَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام فَاعْلَمْ أَنَّكَ زَائِرٌ عِظَامَ آدَمَ وَ بَدَنَ نُوحٍ وَ جِسْمَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیه‌السلام قُلْتُ إِنَّ آدَمَ هَبَطَ بِسَرَنْدِيبَ فِي مَطْلَعِ الشَّمْسِ وَ زَعَمُوا أَنَّ عِظَامَهُ فِي بَيْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ فَكَيْفَ صَارَتْ عِظَامُهُ بِالْكُوفَةِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَوْحَى إِلَى نُوحٍ علیه‌السلام وَ هُوَ فِي السَّفِينَةِ أَنْ يَطُوفَ بِالْبَيْتِ أُسْبُوعاً فَطَافَ كَمَا أَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ ثُمَّ نَزَلَ فِي الْمَاءِ إِلَى رُكْبَتَيْهِ فَاسْتَخْرَجَ تَابُوتاً فِيهِ عِظَامُ آدَمَ فَحَمَلَ التَّابُوتَ فِي جَوْفِ السَّفِينَةِ حَتَّى طَافَ بِالْبَيْتِ مَا شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى أَنْ يَطُوفَ- ثُمَّ وَرَدَ إِلَى بَابِ الْكُوفَةِ فِي وَسَطِ مَسْجِدِهَا فَفِيهَا قَالَ اللَّهُ لِلْأَرْضِ ابْلَعِي ماءَكِ فَبَلَعَتْ مَاءَهَا مِنْ مَسْجِدِ الْكُوفَةِ كَمَا بَدَأَ الْمَاءُ مِنْ مَسْجِدِهَا وَ تَفَرَّقَ الْجَمْعُ الَّذِي كَانَ مَعَ نُوحٍ فِي السَّفِينَةِ فَأَخَذَ نُوحٌ التَّابُوتَ فَدَفَنَهُ بِالْغَرِيِّ وَ هُوَ قِطْعَةٌ مِنَ الْجَبَلِ الَّذِي كَلَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ مُوسى‏ تَكْلِيماً وَ قَدَّسَ عَلَيْهِ عِيسَى تَقْدِيساً وَ اتَّخَذَ عَلَيْهِ إِبْراهِيمَ خَلِيلًا وَ اتَّخَذَ عَلَيْهِ مُحَمَّداً حَبِيباً وَ جَعَلَهُ لِلنَّبِيِّينَ مَسْكَناً وَ اللَّهِ مَا سَكَنَ فِيهِ أَحَدٌ بَعْدَ آبَائِهِ الطَّاهِرِينَ- آدَمَ وَ نُوحٍ أَكْرَمُ مِنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام فَإِذَا أَرَدْتَ جَانِبَ النَّجَفِ فَزُرْ عِظَامَ آدَمَ وَ بَدَنَ نُوحٍ وَ جِسْمَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیه‌السلام فَإِنَّكَ زَائِرٌ الْآبَاءَ الْأَوَّلِينَ وَ مُحَمَّداً صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم خَاتَمَ النَّبِيِّينَ وَ عَلِيّاً سَيِّدَ الْوَصِيِّينَ فَإِنَّ زَائِرَهُ تُفْتَحُ لَهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ عِنْدَ دَعْوَتِهِ فَلَا تَكُنْ عَنِ الْخَيْرِ نَوَّاما « كامل الزيارات ص ۳۸؛ بحار الأنوار ،ج‏ ۹۷،ص: ۲۵۸».

در كتاب فرحة الغري ( عبد الکریم بن طاوس؛ ازعلمای قرن هفتم هجری )  به سند معتبر از حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام روايت كرده است كه حضرت اميرالمؤمنين علیه‌السلام بعد از آنكه ضربت خورد، به حضرت امام حسن علیه‌السلام و امام حسين علیه‌السلام گفت: چون من از دنيا بروم، مرا غسل دهيد، كفن كنيد و حنوط كنيد، چون مرا بر جنازه نهيد، پيش جنازه را ملائكه برخواهند داشت، شما عقب آن را برداريد، و به هر طرف كه پيش جنازه مى‏ رود از عقبش برويد تا آنكه خواهد رسيد به قبر كنده ‏اى و لحد ساخته‏ اى و خشتى چند مهيّا كرده، پس مرا در لحد گذاريد و خشت بر من بچينيد، پس يك خشت از بالاى سر من برداريد و در قبر نظر كنيد. چون آن حضرت را غسل دادند، ندائى از يك جانب خانه شنيدند كه: اگر شما پيش جنازه را برمى‏ داريد، عقب آن بر خواهد خاست، و اگر عقب آن را برمى ‏داريد پيش جنازه خود برخواهد خاست. چون آن حضرت را دفن كردند، يك خشت از بالاى سر آن حضرت برداشتند و در قبر نظر كردند كسى را در قبر نديدند، ناگاه صداى هاتفى را شنيدند كه: امير المؤمنين علیه‌السلام بنده شايسته خدا بود، حق تعالى او را به پيغمبر خود ملحق گردانيد، و چنين مى‏ كند حق تعالى به اوصياء بعد از پيغمبران، حتّى آنكه اگر پيغمبرى در مشرق بميرد و وصىّ او در مغرب بميرد، البتّه حق تعالى آن وصىّ را به پيغمبر ملحق گرداند.

متن عربی روایت: وَ ذَكَرَ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ دَاوُدَ الْقُمِّيُّ فِي كِتَابِهِ مَا صُورَتُهُ قَالَ أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ الْفَضْلِ قَالَ أَخْبَرَنِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ يَعْقُوبَ فِي حَيِّ بَنِي خُزَيْمَةَ قِرَاءَةً عَلَيْهِ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ يُوسُفَ الْأَوْدِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ بُزُرْجَ الْحَافِظُ قَالَ حَدَّثَنَا عَمْرُو بْنُ الْيَسَعِ قَالَ جَاءَنِي سَعْدٌ الْإِسْكَافُ فَقَالَ يَا بُنَيَّ تَحْمِلُ الْحَدِيثَ قُلْتُ نَعَمْ فَقَالَ حَدَّثَنِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام قَالَ لَمَّا أُصِيبَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام‏ قَالَ لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ غَسِّلَانِي وَ كَفِّنَانِي وَ حَنِّطَانِي وَ احْمِلَانِي عَلَى سَرِيرِي وَ احْمِلَا مُؤَخَّرَهُ تُكْفَيَانِ مُقَدَّمَهُ‏
وَ فِي رِوَايَةِ الْمُهَلَّبِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام لَمَّا غُسِّلَ أَمِيرُالْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام نُودُوا مِنْ جَانِبِ الْبَيْتِ إِنْ أَخَذْتُمْ مُقَدَّمَ السَّرِيرِ كُفِيتُمْ مُؤَخَّرَهُ وَ إِنْ أَخَذْتُمْ مُؤَخَّرَهُ كُفِيتُمْ مُقَدَّمَهُ رَجَعْنَا إِلَى تَمَامِ الْحَدِيثِ فَإِنَّكُمَا تَنْتَهِيَانِ إِلَى قَبْرٍ مَحْفُورٍ وَ لَحْدٍ مَلْحُودٍ وَ لَبِنٍ مَوْضُوعٍ فَأَلْحِدَانِي وَ أَشْرِجَا عَلَيَّ اللَّبِنَ وَ ارْفَعَا لَبِنَةً مِمَّا عِنْدَ رَأْسِي فَانْظُرَا مَا تَسْمَعَانِ فَأَخَذَا اللَّبِنَةَ مِنْ عِنْدِ الرَّأْسِ بَعْدَ مَا أَشْرَجَا عَلَيْهِ اللَّبِنَ فَإِذَا لَيْسَ فِي الْقَبْرِ شَيْ‏ءٌ وَ إِذَا هَاتِفٌ يَهْتِفُ أَنَّ أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام كَانَ عَبْداً صَالِحاً فَأَلْحَقَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِنَبِيِّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم وَ كَذَلِكَ يَفْعَلُ بِالْأَوْصِيَاءِ بَعْدَ الْأَنْبِيَاءِ حَتَّى لَوْ أَنَّ نَبِيّاً مَاتَ فِي الشَّرْقِ وَ مَاتَ وَصِيُّهُ فِي الْغَرْبِ أَلْحَقَ اللَّهُ الْوَصِيَّ بِالنَّبِي‏ « تهذیب الاحکام ج ۶ ص ۱۰۶؛ فرحة الغرى، ص ۳۰؛ بحار الأنوار ،ج‏ ۴۲،ص: ۲۱۳؛ روضه المتقین ج ۵ ص ۳۶۱».

همچنین به سند معتبر روايت كرده است كه امّ كلثوم روايت كرد: آخر سخنى كه پدرم به دو برادرم حسن علیه‌السلام و حسين علیه‌السلام گفت آن بود كه: اى فرزندان من! چون از دنيا رحلت كنم مرا غسل دهيد، پس خشك كنيد بدن مرا به آن بردى كه بدن رسول خدا و فاطمه را بعد از غسل به آن خشك كردم، پس مرا حنوط كنيد به حنوط جدّ خود، و مرا بر روى تخت بخوابانيد و عقب تخت را برداريد، به هر طرف كه پيش تخت مى ‏رود شما از عقب برويد. امّ كلثوم گفت: من به تشييع جنازه پدر خود بيرون رفتم، چون به نجف رسيديم، پيش تخت بر زمين فرود آمد، پس برادرانم عقب آن را بر زمين گذاشتند، و امام حسن علیه‌السلام كلنگى برگرفت. چون يك كلنگ بر زمين زد، قبر كنده و لحد ساخته پيدا شد و تخته‏ اى در آن قبر بود كه به قلم سريانى دو سطر بر آن نوشته بود به اين مضمون: بسم اللَّه الرحمن الرّحيم، اين قبرى است كه ساخته است نوح پيغمبر علیه‌السلام براى على علیه‌السلام وصىّ محمّد پيش از طوفان به نهصد سال. چون آن حضرت را به قبر گذاشتند، ناپيدا شد، ندانستيم به زمين فرو رفت يا به آسمان بالا رفت، ناگاه صداى منادى را شنيدم كه گفت: حق تعالى شما را صبر نيكو كرامت فرمايد درمصيبت سيّد شما و حجّت خدا بر خلق‏.

متن عربی روایت : حَدَّثَنِي جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَرْمَنِيُّ عَنْ مُوسَى بْنِ سِنَانٍ الْجُرْجَانِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَلِيٍّ الْمُقْرِي عَنْ أُمِّ كُلْثُومٍ بِنْتِ عَلِيٍّ علیه‌السلام قَالَتْ آخِرُ عَهْدِ أَبِي إِلَى أَخَوَيَّ علیه‌السلام أَنْ قَالَ يَا بَنِيَّ إِنْ أَنَا مِتُّ فَغَسِّلَانِي ثُمَّ نَشِّفَانِي بِالْبُرْدَةِ الَّتِي نَشَّفْتُمْ بِهَا رَسُولَ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم وَ فَاطِمَةَ علیه‌السلام ثُمَّ حَنِّطَانِي وَ سَجِّيَانِي عَلَى سَرِيرِي ثُمَّ انْتَظِرَا حَتَّى إِذَا ارْتَفَعَ لَكُمَا مُقَدَّمُ السَّرِيرِ فَاحْمِلَا مُؤَخَّرَهُ قَالَتْ فَخَرَجْتُ أُشَيِّعُ جِنَازَةَ أَبِي حَتَّى إِذَا كُنَّا بِظَهْرِ الْغَرِيِّ رَكَزَ الْمُقَدَّمُ فَوَضَعْنَا الْمُؤَخَّرَ ثُمَّ بَرَزَ الْحَسَنُ بِالْبُرْدَةِ الَّتِي نُشِّفَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم وَ فَاطِمَةُ فَنَشَّفَ‏ بِهَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام ثُمَّ أَخَذَ الْمِعْوَلَ فَضَرَبَ ضَرْبَةً فَانْشَقَّ الْقَبْرُ عَنْ ضَرِيحٍ فَإِذَا هُوَ بِسَاجَةٍ مَكْتُوبٍ عَلَيْهَا- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ هَذَا قَبْرٌ ادَّخَرَهُ نُوحٌ النَّبِيُّ لِعَلِيٍّ وَصِيِّ مُحَمَّدٍ قَبْلَ الطُّوفَانِ بِسَبْعِمِائَةِ عَامٍ قَالَتْ أُمُّ كُلْثُومٍ فَانْشَقَّ الْقَبْرُ فَلَا أَدْرِي أَ غَارَ سَيِّدِي فِي الْأَرْضِ أَمْ أُسْرِيَ بِهِ إِلَى السَّمَاءِ إِذْ سَمِعْتُ نَاطِقاً لَنَا بِالتَّعْزِيَةِ أَحْسَنَ اللَّهُ لَكُمُ الْعَزَاءَ فِي سَيِّدِكُمْ وَ حُجَّةِ اللَّهِ عَلَى خَلْقِه‏ « روضة الواعظین ج ۱ص ۱۳۶، اعلام الوری ج ۱ص ۳۹۳، فرحة الغرى، ص ۳۴؛ بحار الأنوار ،ج‏ ۴۲،ص: ۲۱۶».

 ايضا به سند معتبر روايت كرده است كه چون ابن ملجم لعين امير المؤمنينعلیه‌السلام را ضربت زد، امام حسن علیه‌السلام از آن جناب پرسيد: اين ملعون را بكشيم؟ فرمود: نه و ليكن او را حبس كن، چون من از دنيا بروم او را بكشيد، و مرا در پشت كوفه در قبر دو برادر من هود عليه السّلام و صالح علیه‌السلام دفن كنيد . در روايت ديگر فرمود: در قبر برادرم هود دفن كنيد؛ َ لَمَّا ضَرَبَ ابْنُ مُلْجَمٍ الْفَاسِقُ لَعَنَهُ اللَّهُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام قَالَ لَهُ الْحَسَنُ أَقْتُلُهُ قَالَ لَا وَ لَكِنِ احْبِسْهُ فَإِذَا مِتُّ فَاقْتُلُوهُ فَإِذَا مِتُّ فَادْفِنُونِي فِي هَذَا الظَّهْرِ فِي قَبْرِ أَخَوَيَّ هُودٍ وَ صَالِح‏ « فرحة الغرى، ص ۳۸».

عبد الکریم بن طاوس به نقل از شيخ مفيد؛ سيّد ابن طاووس و قطب راوندی و به سندهاى معتبر روايت كرده‏ اند كه چون هنگام شهادت حضرت امير المؤمنين علیه‌السلام شد، به امام حسن علیه‌السلام و امام حسين علیه‌السلام گفت: چون من از دنيا بروم، مرا بر روى تختى بگذاريد و عقب آن تخت را برداريد كه پيش تخت خود برخواهد خاست، مرا ببريد بسوى غريّين كه صحراى نجف است، در آنجا سنگ سفيدى خواهيد ديد پس كلنگى بر آن سنگ بزنيد، در آنجا قبرى و لوحى از ساج ظاهر خواهد شد. چون آن حضرت را به صحراى نجف بردند، سنگ سفيدى ظاهر شد كه نورى از آن ساطع بود، چون قبر را كندند لوحى از ساج ظاهر شد، در آن نوشته بود: اين آن چيزى است كه نوح علیه‌السلام براى علىّ بن أبي طالب علیه‌السلام ذخيره كرده است. راوى گفت: حضرت را در آنجا دفن كرديم و شاد برگشتيم به سبب آنچه بر ما ظاهر شد از گرامى بودن آن حضرت نزد حق تعالى، در اثناى راه جماعتى از شيعه برخوردند كه نماز بر آن جناب را در نيافته بودند، چون اين خبرها را به ايشان نقل كرديم گفتند: ما نيزمى‏ خواهيم ببينيم آنچه شما ديده ‏ايد. رفتند بر سر قبر آن جناب، و چون برگشتند گفتند: هر چند كنديم چيزى نيافتيم‏.

متن عربی روایت: أَخْبَرَنِيَ الْعَمُّ السَّعِيدُ رَضِيُّ الدِّينِ عَلِيُّ بْنُ طَاوُسٍ فِي صَفَرٍ سَنَةَ ثَلَاثٍ وَ سِتِّينَ وَ سِتِّمِائَةٍ عَنِ السَّيِّدِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ زُهْرَةَ الْحُسَيْنِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ أَبِي الْحَارِثِ الْعَلَوِيِّ عَنِ الْقُطْبِ الرَّاوَنْدِيِّ عَنْ ذِي الْفَقَارِ بْنِ مَعْبَدٍ عَنِ الْمُفِيدِ مُحَمَّدِ بْنِ النُّعْمَانِ قَالَ مَا رَوَاهُ عَبَّادُ بْنُ يَعْقُوبَ الرَّوَاجِنِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا حَسَّانُ بْنُ عَلِيٍّ الْقَسْرِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مَوْلًى لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ قَالَ لَمَّا حَضَرَتْ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام الْوَفَاةُ قَالَ لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ إِذَا أَنَا مِتُّ فَاحْمِلَانِي عَلَى سَرِيرٍ ثُمَّ أَخْرِجَانِي وَ احْمِلَا مُؤَخَّرَ السَّرِيرِ فَإِنَّكُمَا تُكْفَيَانِ مُقَدَّمَهُ ثُمَّ ائْتِيَا بِيَ الْغَرِيَّيْنِ فَإِنَّكُمَا سَتَرَيَانِ صَخْرَةً بَيْضَاءَ فَاحْتَفِرُوا فِيهَا فَإِنَّكُمَا سَتَجِدَانِ فِيهَا سَاجَةً فَادْفِنَانِي فِيهَا قَالَ فَلَمَّا مَاتَ أَخْرَجْنَاهُ وَ جَعَلْنَا نَحْمِلُ مُؤَخَّرَ السَّرِيرِ وَ نُكْفَى مُقَدَّمَهُ وَ جَعَلْنَا نَسْمَعُ دَوِيّاً وَ حَفِيفاً حَتَّى أَتَيْنَا الْغَرِيَّيْنِ فَإِذَا صَخْرَةٌ بَيْضَاءُ تَلْمَعُ نُوراً فَاحْتَفَرْنَا فَإِذَا سَاجَةٌ مَكْتُوبٌ عَلَيْهَا هَذَا مَا ادَّخَرَ نُوحٌ لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیه‌السلام فَدَفَنَّاهُ فِيهَا وَ انْصَرَفْنَا وَ نَحْنُ مَسْرُورُونَ بِإِكْرَامِ اللَّهِ تَعَالَى لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام فَلَحِقَنَا قَوْمٌ مِنَ الشِّيعَةِ لَمْ يَشْهَدُوا الصَّلَاةَ عَلَيْهِ فَأَخْبَرْنَاهُمْ بِمَا جَرَى وَ بِإِكْرَامِ اللَّهِ تَعَالَى أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام فَقَالُوا نُحِبُّ أَنْ نُعَايِنَ مِنْ أَمْرِهِ مَا عَايَنْتُمْ فَقُلْنَا لَهُمْ إِنَّ الْمَوْضِعَ قَدْ عُفِيَ أَثَرُهُ بِوَصِيَّةٍ مِنْهُ علیه‌السلام فَمَضَوْا وَ عَادُوا إِلَيْنَا فَقَالُوا إِنَّهُمُ احْتَفَرُوا فَلَمْ يَرَوْا شَيْئا « اعلام الوری ج ۱ ص ۳۹۳؛ فرحة الغرى، ص ۳۶؛ اثباه الهدی ج ۳ ص ۵۰۷؛ بحار الأنوار ،ج‏ ۴۲،ص:۲۱۷»

 ايضا در كتاب فرحة الغرى به سند معتبر از عبد الرحيم قصير روايت كرده است كه گفت: از امام باقرعلیه‌السلام سؤال كردم از قبر امير المؤمنين علیه‌السلام، فرمود: در قبر نوح مدفون شد، گفتم: كدام نوح؟ گفت: نوح پيغمبر، پس فرمود: على علیه‌السلام صدّيق اين امّت بود، و خدا قبرش را در قبر صدّيقى قرار داد، اى عبد الرّحيم به درستى كه حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم خبر داد اهل بيت خود را به شهادت آن حضرت و به موضعى كه در آن مدفون خواهد گرديد، و حق تعالى حنوط او را با حنوط برادرش رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرستاد، و خبر داد پيغمبرش را كه ملائكه قبر آن حضرت را خواهند كند. چون نزديك شهادت آن حضرت شد، وصيّت كرد دو پسر خود حسن و حسين علیه‌السلام را كه: چون من از دنيا بروم، مرا غسل دهيد و حنوط كنيد، در شب جنازه مرا پنهان برداريد، و به هر طرف كه پيش جنازه مى‏ رود شما از عقب برويد، و مرا دفن كنيد در قبرى كه جنازه من بر آن قرار مى‏ گيرد، با آنهائى كه شما را يارى خواهند كرد بر دفن من در شب از ملائكه، و قبر مرا هموار كنيد كه كسى نداند؛

متن عربی روایت: وَ عَنْهُ عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ عَبْدِ الرَّحِيمِ الْقَصِيرِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه‌السلام عَنْ قَبْرِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه‌السلام مَدْفُونٌ فِي قَبْرِ نُوحٍ قَالَ قُلْتُ وَ مَنْ نُوحٌ قَالَ نُوحٌ النَّبِيُّ ع قُلْتُ كَيْفَ صَارَ هَكَذَا فَقَالَ إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ صِدِّيقٌ هَيَّأَ اللَّهُ لَهُ مَضْجَعَهُ فِي مَضْجَعِ صِدِّيقٍ يَا عَبْدَ الرَّحِيمِ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم أَخْبَرَنَا بِمَوْتِهِ وَ بِالْمَوْضِعِ الَّذِي دُفِنَ فِيهِ وَ أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ حَنُوطاً مِنْ عِنْدِهِ مَعَ حَنُوطِ أَخِيهِ رَسُولِ اللَّهِ ‏صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم وَ أَخْبَرَهُ أَنَّ الْمَلَائِكَةَ تُنْزِلُهُ قَبْرَهُ فَلَمَّا قُبِضَ علیه‌السلام كَانَ فِي مَا أَوْصَى بِهِ ابْنَيْهِ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ علیه‌السلام إِذْ قَالَ لَهُمَا إِذَا مِتُّ فَغَسِّلَانِي وَ حَنِّطَانِي وَ احْمِلَانِي بِاللَّيْلِ سِرّاً وَ احْمِلَا يَا بَنِيَّ بِمُؤَخَّرِ السَّرِيرِ وَ اتَّبِعَاهُ فَإِذَا وُضِعَ فَضَعَا وَ ادْفِنَانِي فِي الْقَبْرِ الَّذِي يُوضَعُ السَّرِيرُ عَلَيْهِ وَ ادْفِنَانِي مَعَ مَنْ يُعِينُكُمَا عَلَى دَفْنِي فِي اللَّيْلِ وَ سَوِّيَاه‏ « فرحة الغرى، ص ۴۹؛ بحار الأنوار ،ج‏ ۴۲،ص: ۲۱۹ ».

در حديث معتبر ديگر از امام صادق علیه‌السلام روايت است كه با جنازه آن حضرت، همين چهار نفر بيرون رفتند و شب در صحراى كوفه دفن كردند، از ترس‏ خوارج و غير ايشان قبر را هموار كردند و نشانه‏ اى از براى قبر نگذاشتند « فرحة الغرى، ص ۹۰».